Nog steeds ontspannen...

Hallo luitjes,

Tijdens mijn vlucht van Curaçao naar Nederland heb ik een deel van dit verhaal getikt. Eigenlijk weet ik niet goed waar ik de vorige keer geëindigd ben... Ik bedacht me na het plaatsen van het vorige verhaal dat ik wel wat grappige dingen vergeten ben. Maar goed, misschien kan ik die in deze blog nog kwijt en anders wordt het gewoon mondeling dat ik ze vertel....

Afgelopen vrijdag ben ik met Tara in de ochtend naar Punda geweest. Punda is een stadsdeel van Willemstad. Tijdens het winkelen moesten we schuilen voor de regen. Was zo'n flinke bui van 5 minuten. Daarna klaarde het weer gelijk op. Einde van de ochtend koffie en een smoothie gedronken met een stuk appeltaart met slagroom. De taart was om te smullen zo lekker!! Overdag niet benoemenswaardige dingen gedaan. In de middag nog wel gezwommen met de meisjes in het zwembad bij Tara haar huis. Wat een luxe zeg; een zwembad voor de deur. In de avond kwamen ook de zussen en een nichtje van Tara langs om het weekend in te luiden. Na het eten van een bucket vol met kipfluifjes van de KFC ging al snel het lichtje uit. Om 20.30 uur lag ik fris en fruitig in bed.

Ik heb geslapen tot de volgende ochtend. Het zou een intensieve dag worden in de zin van veel verschillende adresjes aandoen. Zo bezochten we in de ochtend de voetenspecialist, hebben we het nieuwbouw project van Tara haar nieuwe huis bezocht (met een fantastisch uitzicht uit haar tuin op de Tafelberg!!), hebben we koffie gedaan bij een zus en zwager van Tara en ben ik begin van de middag naar Vincent en Merel gegaan om hun jongste spruit te bewonderen. Stom dat ik ben, was ik de tas met spullen van Nel en Hubert vergeten. Gelukkig zitten de meisjes bij de zoon van Vince en Merel op school, dus hebben ze het maandag gekregen. In de middag was ik toe aan rust! Chillen op mijn billen in de zon op Zanzibar waar ik einde van de dag weer werd opgehaald. In de avond hebben we thuis met de meisjes gegeten.

Zondag was eindelijk de dag dat ik meneer Johans ging bezoeken. De man is nu 88 en tijdens de bruiloft van Tara en Igörr (ik geloof in 2002) heb ik de grootste lol met deze meneer gehad. Bij het zien van deze man ben ik er van overtuigd dat mensen zich echt niet ouder hoeven te gedragen naar mate zij ouder worden. De man maakt nog grapjes, loopt nog net zo snel als zijn kleinkinderen en lacht de meeste tijd. OK, OK, misschien dat de zon ook wel iets doet.... Na dit bezoekje gingen we met 5 meiden naar het strand; Tara, Julius-Ann, de 2 meisjes en ik. Onderweg zijn we gestopt bij een snack (soort snackbar waar je pasteitjes met allerlei ingrediënten kunt halen) om dus pasteitjes te halen. Zo hee! Wat heb ik van dat kaas-pasteitje genoten, echt superlekker. Aangekomen bij het strand Casa Boa was het bewolkt en nog best rustig op het strand. We zochten een plekje in de schaduw en ploften op een bedje neer. De twee kleine meisjes konden niet wachten om te zwemmen. Julius-Ann en ik keken elkaar geërgerd aan en vroegen elkaar 'heb jij ook zo'n last van die vliegjes?'. Het was echt om gestoord van te worden. Na tien minuten ze hebben weggeslagen, hoopte ik dat zwemmen de oplossing was. Het water was heerlijk en de meisjes waren blij dat ze 'volwassen' gezelschap kregen. Terwijl ik met hen aan het ravotten was, had Tara even 'rust' ;-). Helaas was het niet het geval dat de vliegjes wegbleven na de eerste zwemfase. Wat wel een verbetering was, was dat de zon wat feller ging schijnen. Toen voelde ik de irritatie wegebben. De hele dag heerlijk genoten van het strand, de zon en de meisjes! Het dagje strand werd beloond met een ijsje van Buskin Robbins. Mmmmm wat een heerlijk ijs hebben ze daar. Voor en na het avondeten heb ik LL geholpen met haar huiswerk. Leuk om te doen! Soms was de vraag stelling best ingewikkeld dat ik er ook niet direct iets van begreep. Hierna lekker gaan douchen en het mandje in. Op naar de volgende dag...

Maandag, gevoelsmatig nog gisteren, was mijn laatste dagje strand. En wat voor één! Om 8 uur was ik al op Mambo Beach te vinden. Weer het gevoel alsof het een privéstrand voor mij alleen was. Er zwommen wat oudjes in de zee, wat zeemeeuwen en pelikanen die zich uitsloofden om van hoge hoogte met een snoekduik naar beneden te komen om een visje te vangen en er liepen wat medewerkers van Mambo om het strand schoon te maken en de stoeltjes neer te zetten. In alle rust heb ik weer over het water kunnen staren en mijn gedachten kunnen laten gaan... 's Avonds heb ik onder het genot van een biertje en gezelschap van Steven (een Antiliaan die ik daar heb leren kennen) genoten van een mooie zonsondergang. Ik heb de zon zelfs horen sissen... Geintje natuurlijk!

En dan de laatste dag. Een dag die gaat komen, hoe je het ook went of keert. Je hebt er alleen niet altijd zin in, eigenlijk gewoon nooit!! Mijn koffertje was eigenlijk zo weer ingepakt. Voor een week heb je tenslotte net iets meer nodig dan niks. Samen met Tara de meisjes naar school gebracht, daar aangekomen, geknuffeld en uitgezwaaid. Ik ga ze missen! Daarna wederom naar het strand om nog even wat vitamine D op te doen. Nog meer om over na te denken in alle vroegte... De dame die geld int voor entree voor het strand kent mij inmiddels. Ze vroeg mij te betalen en bij het horen dat het mijn laatste ochtend was, hoefde ik geen entree te betalen. Wat een lieverd! Ik dankte haar hartelijk en wenste haar een fijne dag. De wolken waren er deze ochtend in overvloed. Dat er een bui zou vallen, dat was zeker, alleen de vraag 'wanneer.'. Toen het begon te spetteren werd het voor mij tijd om te ontbijten. Ik dacht mijn handdoek wel op het bedje te laten en was al halverwege naar de toko toen ik mij bedacht. Toch was het handig om mijn handdoek mee te nemen. Op het kleine stukje van denk 30-40 meter, was ik kletsnat geworden. Zo voelt dus een tropische bui! Na het ontbijt nog even zitten suffen op mijn strandbedje en wat gelezen. De tijd was echt aangebroken om te gaan. Nog even met mijn voetjes in de zee gestaan en in mijzelf afscheid genomen van mijn 'privéstrand'. Even lunch gehaald voor Tara bij de Subway en toen hop hop, naar the airport.

Op de Airport was ik ruim op tijd. Dus relaxed omkleden (ik had mijn bikini nog aan), inchecken, door de douane heen en even de winkeltjes bekijken. Tijdje zitten wachten om te boarden en mij verbaast over de mensen die bijna staan te dringen om het vliegtuig in te komen. De vlucht was goed. Iets last van turbulentie en daar is het bij gebleven. De piloot die ons naar Nederland bracht, heeft vannacht zijn laatste vlucht gevlogen; hij gaat met pensioen. Vanuit KLM wilden ze hem een geschenk geven en daar konden wij bij helpen. Dit konden we doen om onze wens aan hem op papier te zetten. Ik heb om 5 uur vannacht even twee kantjes zitten vol pennen. Haha.... Ben benieuwd of ik een reactie krijg.

Inmiddels zit ik bij mama aan de eetkamertafel en heb ik al de nodige 'werkzaamheden' gedaan en nog wat mensen bezocht. Ook heb ik Finn en Beau nog even geknuffeld bij Richard. God god, wat mis ik die beestjes! Maar goed... In Oostenrijk wordt het vast anders.

Voor zover mijn Curaçao-belevenissen.

Ik kijk uit naar jullie reacties! ;-)

xx Claudia