Desperado's, chaos en grandioze fooi

Lieve allemaal,

Allereerst de beste wensen voor het nieuwe jaar. Officieel zal het wel niet meer mogen... Maar ach, who cares.

Ik besef mij dat ik voor het mooie veel te lang heb gewacht met mijn verhaal tikken. Er is zoveel gebeurd hier! Jammer genoeg zal ik sommige details niet meer weten om ze in dit verslag op te nemen. Dikke shit! Ook zijn er natuurlijk wel wat details die ik weet, maar niet zo en public met iedereen wil/ga delen. S.v.p. no hard feelings! *glimlach*

Voordat de eerste gasten op 19 december zouden arriveren, moesten er nog wat dingen in het chalet gedaan worden. Het chalet bestaat uit 5 kamers met ieder een 2 persoonsbed erin, deze moesten opgemaakt worden. Ook heeft het chalet 3 keukentjes en in iedere keuken stond iets van de inventaris. Aangezien ik wel een beetje van eenheid ben, wilde ik wel wat zelfde kopjes, borden, bestek en dergelijke in de algemene keuken hebben. Dit was best een karwei. Eerst maar richten op het eerste gezelschap wat zou komen; 6 personen dus 6 gelijke kopjes, borden, bestek, enzovoort. De week daarna zou ik wel weer zien.

Samen met Marcella, chaletstaf van Haus Farwell 5 minuten lopen bij mij vandaan, heb ik boodschappen gedaan (voor een weeshuis!). Haha... Afgeladen vertrokken we vanaf Landdeck weer naar huis. De eerste keer boodschappen doen is een crime. Je hebt zoveel dingen nodig dat je het je bijna niet kan veroorloven om iets te vergeten. Dan heb ik het over de meest verschillende dingen; van sponsjes tot zout en peper, van toiletpapier tot yoghurt, van thee en koffie tot zoutjes, van bubbels tot beleg, van aluminiumfolie tot chocolade en ga zo nog maar even door. De boodschappenlijst was oneindig, de karren overvol. Wel vond ik het superrelaxed om dit samen met Marcella te doen. Gedeelde smart is namelijk echt halve smart!

Tussen het harde werken door moest er natuurlijk ook ontspannen worden. Dit heb ik gedaan 'thuis' op het balkon in de zon, geboard of een 'sappie' gedaan in de stad.

Ondertussen waren de voorbereidingen klaar, waren de kaarsjes aangestoken, stond de koffie en thee met lekkers klaar en was ik toch ook echt wel een beetje zenuwachtig de vrijdagmiddag toen de eerste gasten kwamen. Ze kwamen het terrein oprijden toen ik nog even snel naar boven rende om mijn werkpolo aan te doen! Een gezin van vader, moeder, 2 dochters en een zoon uit Wateringseveld. Hoe toevallig! Eerst zou er nog een vriendje van 1 van de meiden meegaan, maar 3 dagen voor vertrek, is de verkering na 5 jaar overgegaan. Hoe sneu!! Ook nog wel leuk om te vertellen; de mensen zaten dik in de centen. Ze kwamen met 2 auto's waarvan 1 een maserati. Nu heb ik niet heel veel verstand van auto's, maar volgens mij kost deze kar nog wel wat. Op een dag gingen ze een dagje Lech doen, want het zijn alleen mooi weer skiërs, dit moest natuurlijk in de sportauto *knipoog*.

De eerste week was wennen! Het vroege opstaan om toch wel om 8.15 uur het ontbijt klaar te hebben staan. De voorbereidingen voor het ontbijt namen toch wel zo een uur in beslag. Ook de 'verantwoordelijkheid' voor een budget waar je je aan moet houden om het de mensen naar het zin te maken, valt soms beetje tegen. Vooral ook de balans tussen geef ik de mensen niet teveel maar zeker ook niet te weinig! Ook in dit 'vak' merk ik dat communiceren enorm belangrijk is. Ik vraag de gasten wat zij willen als apres-ski snack en of hetgeen wat bij het ontbijt op tafel staat, voldoende is. Er is altijd meer, maar vind het zonde om het weg te gooien. In deze week heb ik de gasten kunnen verwennen met een zelfgemaakte frambozen taart, met echte Tirolse kaiserschmarnn en homemade apfelstrudel. Ik ben echt boven mijzelf uitgerezen *knipoog*. Mijn eerste ervaring als chaletgirl werd deze week beloond met bijna 80€ fooi. Nog een leuke anekdote van deze week; de tweede ochtend kwam de vader met het nieuws dat zoonlief in zijn bed had gekotst *ieuw!!*. Ik stond dus na het ontbijt het matras schoon te maken met een of ander elektrisch apparaat. Het matras is nu weer zo gloed als nieuw.

Het chalet is gekoppeld aan een restaurant waar de gasten 's avonds een 3-gangen diner kunnen nuttigen. Hiervoor hebben zij al betaald aan SkiChalets.nl. Nu is de eigenaresse van het restaurant -op het eerste oog!!!- een verschrikkelijk lieve en ongelooflijk behulpzame vrouw. Op voorhand had ik het idee dat we op de goede weg waren en alles goed afgesproken hadden. De afspraken die ik eerder met haar heb gemaakt, is dat zij mij tijdig het menu van de volgende dag stuurt en dat de gasten een avond voorafgaand een keuze maken. Als zij mij mailt, check ik de gasten en geef ik door van welk gerecht er hoeveel moeten komen. Hoor ik van de gasten dat ze op de avond zelf, alsnog een keer hun keuze moeten doorgeven.... Dat is toch raar???! Ook voor het kerstdiner is er ineens een speciaal menu waar zij 40€ per persoon extra voor moeten betalen. Als ze mij dit nu vooraf had laten weten, had dat een hoop gescheeld! Maar goed, ook hiervoor geldt, eerlijke en open communicatie met de gasten, dan komt het goed. Ook had ik een iets te bijdehante opmerking gemaakt toen ik bijna onderuit ging bij de entree van het hotel/restaurant. Dit had ik niet tegen haar mogen zeggen. Ik ben alleen van mening dat als ik er last van heb, haar gasten van het hotel en restaurant er ook last van hebben.

De zaterdag van vertrek van het Wateringseveld-gezin was ook de aankomstdag van de volgende gasten. Een samenstelling van een Engels gezin met 3 dochters en een Frans/Duits gezin met 2 zoons en 1 dochter. De Duitse dame en de Engelse man hebben met elkaar de MBA gedaan en dat is nu al 18 jaar geleden. De liefde tussen deze gezinnen was zichtbaar en ook zo voelbaar. Echt heel erg leuk om te zien. De kinderen kunnen het ook allemaal enorm goed met elkaar vinden. Deze week was echt zo ongelooflijk zwaar! Het ontbijt was normaal, alleen voordat ik zover was om de tafel te dekken, moest ik de tafels leegmaken van allerlei spelen en zooi erop, moest er een afwasje gedaan worden omdat ik niet genoeg servies heb en moest het aanrecht leeggeruimd worden omdat ik anders niet het buffet kon plaatsen. De huiskamer zag er ook niet uit. Het was echt een onwijze chaos. Maar goed, met de apres-ski snack en het Engelse ontbijt met gebakken eieren, worstjes en gebakken spek waren ze meer dan tevreden en kreeg ik een goede en lieve referentie in mijn gastenboekje. Ook zat hier een leuk groen briefje in van 100€. Leuke anekdote van dit gezelschap; op een ochtend zei ik tegen de Duitse dame dat het echt een chaos was. Wat denk je dat ze zei??? Haha... Echt lachwekkend eigenlijk. Het andere gezin is zo rommelig, haar gezin niet. Ik glimlachte naar haar en zei verder niets (ik had natuurlijk heus anders gezien die week).

In de eerste twee weken heb ik veel steun van en plezier gehad met Dieke. Een Nederlandse meid van mijn leeftijd die mijn job 2 jaar geleden hier heeft gedaan. Ze heeft mij praktische tips gegeven, voor mij gekookt, verschillende afdalingen gemaakt en 'wegwijs gemaakt' in het uitgaansleven in Sankt Anton. Ook heeft ze wat bruikbare tips gegeven bij de koop van mijn eigen snowboard.

Het uitgaansleven hier begint eigenlijk al vanaf een uur of 16 in de middag. Tuurlijk beginnen er ook mensen om 10 uur met het drinken van chocolade met rum of een jagermeister in de lift om wat moed te verzamelen om de berg af te gaan. De weken met Dieke ben ik regelmatig naar de Mooserwirt (Moos) geweest. Na het boarden of de apres-ski snack gingen we dan douchen, omkleden en wat eten. Zonder eten niet de deur uit, anders komt de alcohol zo hard binnen. Om 17.10/17.40 uur hadden we dan de bus en liepen we een stukje naar de Moos. Daar deden we drankjes, deden we een dansje, hadden we leuke gesprekken en leerden we nieuwe mensen kennen. Op een avond was het zo'n verschrikkelijk kut weer, dat het echt glad was op de weg naar de Moos toe. In mijn ene hand een paraplu, de andere in mijn zak van mijn jas en net nadat ik de woorden had uitgesproken dat het hier niet glad was, ging ik op mijn giechel. Mijn hele broek zeiknat en gelukkig niks bezeerd. Maar goed, je loopt wel een tijd met een natte broek rond, want ik ging niet naar huis om mij om te kleden.

Kerstmis en Oud&Nieuw waren hier niet heel bijzonder. Kerstavond is hier voor de inwoners van het dorp wel enorm bijzonder: alle kroegen, restaurants en barren sluiten om 23.30 uur. Daarna gaan ze waarschijnlijk tijd met familie en vrienden doorbrengen. Marcella, Dieke en ik gingen naar een bar, die ook tot die tijd open was, maar er werd gewoon helemaal geen muziek gedraaid. Dat was echt wel een beetje raar! Nu heb ik het in Nederland al niet zo heel erg op Oud&Nieuw, hier was het niet veel beter. Met wat collega's en gasten hebben we 12 uur gevierd met champagne en vuurwerk. Daarna naar een kroegje om een klein dansje te doen en niet al te laat naar bed.

Een kleine wereld is het zeker, daar kwam ik hier maar weer achter. Op een zaterdagavond ging ik naar een kroegje om een drankje met een Australiër die hier woont te drinken. Kwam ik van het toilet af, liep ik terug naar de bar, staat daar ineens een oud-klasgenoot van de middelbare school. Was echt stom toevallig dat we elkaar zagen. In de loop van de week nog contact gehad om drankjes te doen, pizza te eten en leuke gesprekken te hebben.

Ik merk dat ik nu nadenk over de afgelopen weken en wat er allemaal gebeurd is, hoeveel mensen ik wel niet ontmoet en gesproken heb. Daarom wat kleine en losse anekdotes:
* op een avond ben ik tussen twee gasten in op een snowboard naar beneden gegaan. Ik bedacht mij dat het niet echt helemaal handig was, maar ach... soms moet je een gokje wagen. Verschrikkelijk gelachen, een ervaring rijker en met een zeiknatte broek en alles wat daaronder zat wat zeker niet droog was, in een kroeg voor de openhaard beland om op te drogen.
* met collega's Marcella en Anniek en Marijke (vriendinnetje Marcella) een verschrikkelijk leuke chick-dag gehad met boarden, relaxen, lachen en natuurlijk apres-skiën. 1 van de leukste dagen tot nu toe!!
* een dagje met Marcella en Marijke op pad naar Lech en Zürs om daar eens te kijken. Lech was klote. Verschrikkelijke kamikaze-piloten op de piste en geen moment veilig. Door de 'beste beslissing ever' van Marcella zijn we in de middag naar Zürs gegaan. Wat een fantastisch gebied is dit!!! Brede pistes, goed onderhouden, weinig mensen op de pistes en bedenk vooral géén kamikaze-piloten.
* wat mij de afgelopen weken weer is opgevallen, is dat de mensen zich verbazen over mijn leeftijd! Dank (pap en) mam voor deze goede genen. Er gaat vaak tussen de 7-10 jaar van mijn ware leeftijd af...

Volgens mij heb ik nu wel getikt wat ik met jullie wil delen. Zoals jullie lezen heb ik het naar mijn zin, vermaak ik mij goed en geniet ik nu van 2 vrije weken. Aanstaande zaterdag komt vriendinnetje Martha een klein weekje en gaan we nog even de bloemetjes buitenzetten.

Oja, voor diegenen die mij een kerstkaartje hebben gestuurd, super bedankt hiervoor! Erg leuk om hier post uit Nederland te ontvangen. *BIG SMILE*

Mijn volgende verslag daar laat ik niet te lang op wachten.... Of maak ik nu een belofte die ik niet waar kan maken? Anyway, jullie zien mij wel weer verschijnen.

Fijne zondag en een dikke knuffel vanuit een wit-wordend Sankt Anton!

xx
C.